Uffem Schafselbsanft het’s vor altem e schüüni Weid gchä. Jez gsiht mä nüüt mi dervu wegem Fire. Aber as dr Firen abechuu isch, da isch dr Balz dschuld. Das isch dr letscht Senn gsi. Der het mit sim Sente welle z Alp fahren a Limmere. Won er über d Pantebrugg will, so gsiht er wiit unden im Loch en alts Wiibli. Das het ufegrüeft und truurig bin em aghalte, er söll em ufehelfe. Aber dr Balz het gseit: «Hogg du nu dunde; worum bisch abe!» und het glachet.

Es vergühnd ettis Tagen über das, so sitzet dr Balz vorussen und lueget em Veh. Uf eimal git’s e Chlapf, und dr Fire rutscht a und ninnt alls mitem, d Stei und d Hütten und ds Veh. Und dr Balz het au nümme chänne flieh und het müese über d Wand abe we das ander. Won er schu z usserst usse gsi sich, het er das alt Wiibli wider gsih. Das isch mit em Fire oben abe gritte und het nen use gstosse und gseit: «Jetz will ich lache!»

Quelle: K. Freuler, H. Thürer, Glarner Sagen, Glarus 1953
Eingelesen von der Mutabor Märchenstiftung, www.maerchenstiftung.ch