Vom Bärewirt z’Bärn

Dr Bärewirt z’Bäm isch e unerchannt riche Ma gsi u het viel Gäld usgleuet gha. En arme Ma vo Wynige het ihm müesse go zeise. Äi Rung si no kener Bahne gsi, u dä Ma, wo-n-i vori gseit ha, isch z’mitts i dr Nacht vo deheim furt, dass er de au zur rächte Zit heichömm.

Äs isch z’Nacht um drü ume gsi. Du isch er grad z’Burdlef bi dr Gisnauflueh düre. Är ghört e Stimm: „Gisnau, tue dich auf; dr Bärewirt vo Bäm isch do!“

Das isch ihm e chli gspässig vorcho‚ so z’mitts i dr Nacht. Aber är het dänkt: „Das geiht di nüt a, was do geiht. Förcht dr nüt, so gscheht dr nüt“, un isch witersch glüffe.

Im Vormittag isch er uf Bäm cho u het em Wirt nohgfrogt. Jo, zu däm chönn är nümme; dä sig grad die Nacht öppen am drü gstorbe, het er zum Bscheid ubercho.

Jetzt het er gmerkt, wodüre dass’s jagt. Aber är het nüt dergliche to‚ dr Zeis gä un isch ume hei.

Uugrächts Guet heig dr Wirt gha; drum heig er i d’Gisnauflueh ihe müesse.

Wie die vorausgehenden Sagen zeigen, erhielt sich auch in unserm Volksglauben die Vorstellung eines Totenreiches im Innern eines Berges. Eine Türe führt in den Berg; ein Wächter steht dabei, fragt und gewährt den ankommenden Toten Einlass. Vom eigentlichen Wesen des Toten oder der Seele sagen sie uns aber zu wenig, um bestimmte Schlüsse auf die Vorstellung des Seelenglaubens zu ziehen, die unsern Sagen zugrunde liegt.

M. Sooder, Sagen aus Rohrbach, Huttwil 1929

 

Eingelesen von der Mutabor Märchenstiftung auf www.maerchenstiftung.ch.