Vo re Chünigstochter
Zwe Hanterchsbursche si dürne grosse, feischtere Wald glüffe. Gäng si si uf de Beine gis. Jetz isch es am Vernachte gsi u kes Hus u niemer ume Wäg. Dr ganz Tag hei si nüt z’ässe u z’trinke gha. Eine het nümme möge düreghaue un isch zruggbliebe, dr anger het si dervo gmacht u si Gspane im Stich glo.
Eine het e ke Rot un e ke Wäg me gwüsst. Us Forcht vor de wilde Tiere isch er uf ene Baum uehe gchläderet. Är het si bsägnet u het do wellen ubernachte.
Eismols gehört er unger em Baum öppere rede. Im Augeblick het er dänkt, äs chönnte Räuber si. Är het si müslistill gha u dr Ote azoge. Drunger si sie in es Spröchle cho, u du gwahret e er, dass do dr Tüfel isch mit ere Häx zsäme cho.
„D’Chünigstochter, jo, die isch bös zwäg. Ke Dokter cha re hälfe,“ ghört er d’Häx säge.
„I wüsst es rings Mittel,“ macht dr Tüfel druf. „Sie sött im Bluet vome wisse Hängscht bade. De chönnt sie wieder Stäg und Wäg bruche u wär gsung wie ne Fisch im Wasser.“
„Äs geiht nümme lang“, fahrt d’Häx witersch, „hei sie i dr Stadt kes Wasser meh. Die gäbi e Hufe Gäld, we sie gnue Wasser hätti.“
„Däm wär liecht abzhälfe. We dr Chünig ’s Schwärt nähm u’s a däm u däm Ort i Bode schlieg‚ de hätti sie Wasser meh weder ume gnue.“
Eismols het d’Häx d’Nasen i d’Luft gstreckt: „Äs isch öppis ume Wäg! Lue‚ dä do obe! Dä magsch abenäh.“ Aber dr Tüfel het gseit: „No so gärn. Wen i ume chönnt! Äs isch drum e Mur um ihn ume.“
Drufabe si sie plötzlig ewägg gsi. Em Hanterchsbursch het’s ordli afo liechte. Vowäge, dass er si het bsägnet gha, het ihm dr Tüfel nüt chönnen atue.
Wo’s taget het, isch er i d’Stadt. Do hei all Lüt ume vo dr Chünigstochter gredt u wie ’s Wasser fähli. Wär d’Chünigstochter gsung miech, überchäm se zur Frau, u wär Wasser chönnt verschaffe, chönnt e Hufe Gäld ha.
Derno het dr Hanterchsbursch gseit, är chönnt hälfe. Eis ums anger isch guet usecho, wo me uf ihn glost het. Dr Chünig het ihm Tochter gä u derzue e grosse Hufe Gäld.
Weder i meine, är heig no afo suufe u dr Alt heig ne nach Amerika to.
M. Sooder, Sagen aus Rohrbach, Huttwil 1929
Eingelesen von der Mutabor Märchenstiftung auf www.maerchenstiftung.ch.